Sglischà oura sülla via, ün accidaint in fuond banal. Ma las doluors m’han signalisà chi d’eira daplü – ed infra pacas uras d’eira illa sala d’operaziun. Davo illa stanza da l’ospidal, rantà al let, scumandà da star sü.
Da la situaziun autonoma – eu sa che ch’eu n’ha da far, eu vegn sulet cul tren, eu dun al di la structura vuglüda, eu fetsch meis affars tenor la planisaziun – suna tuot in d’üna jada illa situaziun da la dependenza totala. Sainza sustegn nu va plü nöglia. Dafatta las piculezzas, ir sül secret o mangiar e baiver, dvaintan chosas ourdvart cumplichadas e greivas. Schi crouda alch giò per terra as stoja clomar per agüd. I’s sainta debel, vegl, menduoss, da nu dovrar plü per nöglia.
Sglischà oura sülla via, ün accidaint in fuond banal. Ma las doluors m’han signalisà chi d’eira daplü – ed infra pacas uras d’eira illa sala d’operaziun.
«Quels chi’s fidan in il Segnerartschaivan da cuntin nouvas forzascreschan dad alas sco las aglias,cuorran, ma nu vegnan stanguels,chaminan, ma nu vegnan lass.»
Tü hast bun dir, meis char Esaja, n’haja pensà, dad alas e dad aglias gnanca muoster. Ma i m’ha dat da buonder: perche am vain adimmaint uossa quist vers?
In mia situaziun, e blers sun amo bler plü mal landervia co eu, tuna quel vers sco sch’inchün less far ün spass cun mia situaziun. Eu nun ha plü forzas, eu nu sa plü chaminar, eu vegn stanguel davo paca pezza.
Ma eu vez eir tschai: I’m güdan, las fliunzas van cun mai, las doctressas s’occupan da mias feridas, il vaschin da stanza piglia sü quai chi’d es crodà, il telefon sclingia, cuntschaints dumondan co chi giaja, la famiglia vain in visita, ils abiadis tramettan üna trocla cun aint buns giavüschs.
Precis da quai discuorra il vers. Il miracul sun quistas chosas, pitschnas, ma importantas. E grazcha a quai pon crescher las alas. Possa chaminar. E precis uschè poss eu esser in ün oter cas quel chi spordscha agüd e sustegn e chi dà nouvas forzas.